In Mijn gestolen leven getuigt Jaycee Dugard dapper over haar achttien jaar gevangenschap. Ze vertelt hoe ze als elfjarig meisje ontvoerd werd en daarna jarenlang gevangen werd gehouden door Phillip Garrido en zijn vrouw. In de gebouwen in de achtertuin, waar ze al die jaren opgesloten zat, is ze twee keer moeder geworden. Jaycee werd seksueel misbruikt en gehersenspoeld door haar ontvoerder. Al die jaren mocht ze haar eigen naam niet uitspreken maar werd ze Allissa genoemd. Ze moest haar beide dochters als zusjes behandelen, terwijl Garrido’s vrouw pretendeerde hun moeder te zijn. Ze was niet alleen letterlijk opgesloten, ook emotioneel was ze volledig afhankelijk van Garrido. Op haar negenentwintigste is het Dugard gelukt zich te bevrijden tijdens een politieverhoor.
Op de cover van het boek staat een foto van Dugard als kind, voor ze ontvoerd werd. Ook binnenin staan enkele foto’s van Dugard en van haar huisdieren, naast fragmenten uit het dagboek dat ze een tijdje bijhield tijdens haar gevangenschap. Zo wordt de lezer met de neus op de feiten gedrukt: dit gruwelijke verhaal is helaas niet verzonnen. Dugard praat niet enkel over de gebeurtenissen van toen. Na elk hoofdstuk waarin ze min of meer chronologisch vertelt wat haar is overkomen, volgt een hoofdstuk waarin ze vanuit het heden terugblikt op die tijd. In het slothoofdstuk praat ze over de therapie die zij en haar familie volgen om het trauma te verwerken. Hoewel ze zelf in haar voorwoord aangeeft dat ze soms chaotisch overkomt, is daar eigenlijk niets van te merken in het boek. Alles wordt zonder omwegen verteld, ook de meest afschuwelijke gebeurtenissen beschrijft ze tot in de details. Door de afwisseling van de relatief korte beschrijvende hoofdstukken met de terugblikkende hoofdstukken is het verhaal zelfs gestructureerd en overzichtelijk. Mijn gestolen leven is vanzelfsprekend geen literaire hoogvlieger, maar door het eerlijke relaas van Dugard word je als lezer toch geraakt en wil je telkens weer verder lezen, hoe pijnlijk sommige passages ook zijn.
[Marlies Dens]

De schrijfster van deze autobiografie werd in 1991 op elfjarige leeftijd ontvoerd en stelselmatig verkracht. Ze kreeg hierdoor twee dochters – de eerste op veertienjarige leeftijd. Gedurende achttien jaar werd zij door haar ontvoerder en zijn vriendin gevangen gehouden. Niemand ontdekt haar en haar dochters, ook al wonen ze in tenten in de achtertuin. Gaandeweg went ze aan het leven met haar ontvoerder, vooral na de geboorte van haar dochters, en wordt ze in alle opzichten van hem afhankelijk. Sterk punt is de beschrijving van hoe ze gaandeweg niet alleen letterlijk maar ook emotioneel zijn gevangene wordt, waardoor ze op eigen initiatief niet meer kan ontsnappen en hem zelfs in bescherming neemt ten opzichte van de autoriteiten. Dit verschijnsel is bekend onder de naam Stockholmsyndroom. Na achttien jaar wordt ze langdurig ondervraagd op een politiebureau en lukt het de ban te doorbreken. Met behulp van moeder, zus, familie en een goede therapeut lukt het haar zichzelf langzaam terug te vinden en alles op te schrijven. Een intrigerende geschiedenis, niet altijd even boeiend verteld, maar door het bijzondere verhaal blijf je toch lezen. Geschikt voor een breed publiek. Met enkele zwart-witfoto's.