De verteller in ‘Vietnamees in Parijs’ is de Noord­Vietname­ se dubbelspion die we leerden kennen in ‘De sympathisant’, Viet Thanh Nguy­ ens bekroonde debuut uit 2016. Anno 1981 komt de innerlijk ver­ scheurde Vo Dahn met zijn com­ munistenvretende ‘bloedbroeder’ Bon in de lichtstad aan. Door een baantje in ‘het slechtste Aziati­ sche restaurant in Parijs’, dek­ mantel van de criminele organi­ satie van ex­landgenoot ‘Boss’, raken de twee, als huisdealers van de Parijse bohemienintellec­ tuelen, verzeild in de hasjhandel én in een bloedige bendeoorlog.

Voer voor een plot vol cartoonesk ‘Reservoir Dogs’­geweld, mar­ telscènes en droge ironie. Maar die thrillerplot is bijzaak: ook dit keer draait het om de voortrate­ lende innerlijke monoloog van de verteller. Over de abjectheid van kapitalisme, kolonialisme en ra­ cisme. Over de vraag of hij, bas­ taardzoon van een Franse pries­ ter, deels verantwoordelijk is voor wat ooit een beschavingsmissie heette; over het failliet van idea­ len, de waarde van engagement en oneindig veel meer. Zijn ge­ dachtestroom is doorspekt met oneliners (’Ah, tegenstrijdigheid! De eeuwige lichaamsgeur van de mensheid!’) en citaten van Marx, Sartre en De Beauvoir. Je zou het een satirisch­filosofische misdaadroman moeten noemen. Knettergek, waarschijnlijk deels mislukt, maar uitermate interes­ sant en prikkelend tegelijk.